güneş açmış dedi odadaki iki kişiden biri diğerine. açar her zaman güneş. bunun bir özelliği olmamalı. yarın her yer karanlık olursa bugün özel olabilir belki. diye düşünüyordum. güneşe baktım. ne anlamlar yüklemiştik. oysa her gün dünyayı ısıtan hiç olmadı mutlaka aydınlatan bir yerdi. her gün vardı işte, anlayın. kimi topluluklar tapınmış hatta güneşe. düşünsenize güneşteki gururu. böbürlenmeler falan..
oysa toprak da mühim. yaşamlarımızın parçası olmasına rağmen o öyle önemsenmez. çünkü bireyler yaşadıkları süre boyunca dibe batarlar ve en aşağı toprağında altına giderler. insanlar topraktan hep korkar.
kafamı kaldırdığımda o iki kişi çoktan gitmişlerdi. kendi aralarında konuşacak böylesine gereksiz bir konu bulmalarına sevindim. düşünsenize hiç kimsenin böyle saçmalamadığı dünyayı. herkesin gereksiz şeylerin ne olduğunu bildiği nokta. kaos ve kargaşa hakim. gereksiz şeyleri soranlar ve konuşanlar, bizleri, bizim asla hayatta kalamayacağımız kargaşadan uzak tutuyor.
yarın nasıl bir gün olacak acaba diye sordu.
umarım karanlık olur. diye yanıtladı kendi kendine. işte o zaman, zaman sarmalında bugün burada olmuş olan ben biraz olun normalleşirdi.